miércoles, 17 de noviembre de 2010

UN ANY


Que rapid passa el temps! Encara ho recorde com si fos ahir i ja fa un any que cap a estes hores el teu cos va deixar de viure. Diuen que el temps tot ho cura i que et fa oblidar, doncs, no es veritat això, hui en dia, et trobem a faltar com el primer dia.

Supose que el temps el que fa es acostumar-te al dolor (igual que a l'alegria), i encara que ho notes, potser amb menys intensitat, encara que jo no diria això exactament, més bé diria que es d'una manera diferent, més distant, perque supose que encara que no vullgues, el cap intenta allunyar-te dels mals records per a protegir-se. D'un altra manera, seria imposible poder viure amb el dolor dels primers messos.

En fi pare, on quedarà tot allò que et perdras de la vida dels teus? I on quedarà tot allò que ens haviem d'haver dit i no ho varem fer?

Només espere que tot això que es va quedar al tinter de la ploma tu pugueres sentir-ho encara que no ho transformarem en paraules.

Allà on et trobes sempre seràs a la nostra memoria.



Un besset pare!

miércoles, 15 de septiembre de 2010

UN AÑO DEL PRINCIPIO DE UNA NUEVA VIDA

Hoy ha sido un dia extraño desde el principio. Para empezar, he tenido un percance y me he dado un golpe en la rodilla, aqui os dejo la prueba del incidente.


Hoy hace un año que estaba diluviando por Gandia mientras mi padre estaba entrando en una especie de coma, debatiendose entre la vida y la muerte, de ahí que fuera el principio de una nueva vida para él y para nosotros, para todos.
Parece increible, pero hace ya un año de todo eso y aun hay dias en que sueño con esta etapa y la tengo grabada como si estuviera pasando en estos momentos...

En fin, que ocmo suponeis hoy ha sido un dia extraño y la verdad es que solo me salen palabras tristes... Otro dia escribiré sobre algo más alegre, o al menos algo que no sea triste.

martes, 11 de mayo de 2010

CAMBIO DE RUMBO

Bueno, este dibujo acabe de salir de mis manos. Lo dejo aqui porque plasma lo que llevo dentro.
Dejar atrás las zapatillas viejas como estas y andar un camino con unas nuevas, con un empleo, y espero pronto con un pie renovado y sin problemas fisicos femeninos, un paso adelnte con JC...

sábado, 10 de abril de 2010

JUGUEMOS A OPERACIÓN


¿Pero que le pasa a mi familia con los quirófanos?


El pasado mes de septiembre, operaron a mi padre, con un resultado poco satisfactorio, en marzo pusieron a mi madre una prótesis, de la que por suerte se recupera bastante bien. Ayer me dijeron que yo seré la próxima, y que quizás no sea la última para mí, aunque por diferentes motivos.

En mi vida he tenido varios incidentes con mi pie derecho, y despues de cerca de un añito del último este es el resultado...
Ayer estuve toda la tarde en Valencia en el traumatólogo para que me descifrara lo que se ve en la imagen.
Parece ser que los tendones que tenia mal, están reconstituidos, las infiltraciones de factores de crecimiento plaquetario hicieron su papel.
Entonces ¿cual es el problema? todo eso más blanco que se ve es líquido acumulado en la articulación. Por lo visto ahora mi tobillo ha decidido pinzar la capsula sinovial, y es por esoq ue aun me molesta cuando hago algo de ejercicio.

La solución propuesta por el médico es simple para él, pero poco atractiva para mi. Dice que es algo simple, que con una artroscopia me limpiarán y drenaran la cápsula sinovial y me la despinzarán, eso sí habrá que entrar a quirófano...

viernes, 19 de marzo de 2010

MIEDO A EXPRESAR


Estos dias me he estado preguntando porque a la gente le cuesta tanto expresar lo que siente, decir Te Quiero, Te Extraño....

En la actualidad, las personas intentamos por aparentar cosas que no sentimos y con las que no estamos de acuerdo por el sólo hecho de agradarle a los demás o no quedar en evidencia ante otros. Mostrarse tal cual somos es sinónimo de ser débil y frágil. Afloramos nuestros puntos débiles y seremos presa fácil.
Más o menos, todo el mundo juega a este juego: queremos que se nos perciba como alguien fuerte, impenetrable, aunque por dentro sintamos miedo.

El miedo se propaga a través de una cadena de ideas y conclusiones equivocadas y provoca el no poder ser uno mismo y desconfianza de todo y de todos, haciéndonos perder de vista quienes somos realmente.

El sentimiento más claro donde se puede ver esto es en el plano del amor.
Tememos sufrir. Tememos ser rechazados, estar solos, entonces, solemos evadirnos de la realidad idealizando al otro y a nosotros mismos. A ese otro y a nuestro ideal del yo, los cargamos con millones de cualidades que nos gustaría que tuviera. Y luego, nos decepcionamos, porque tarde o temprano, la realidad salta a la vista.

El amor es saber lo que podemos ser. El amor es lo único que no nos limita. Lo único que nos puede limitar es el miedo. Y el principal miedo es el de dejar de ser.

No expresamos lo que sentimos por miedo a dejar de ser lo que creemos que somos, por miedo a que el amor nos transforme en otra cosa. 

miércoles, 10 de marzo de 2010

¿CAMBIARIAS?


Bueno, hoy voy a plasmar aqui una pregunta que he leido en alguna parte que la verdad es que poco importa. Lo que importa es que me ha impactado y me está haciendo pensar.

"Si tuvieras la posibilidad de medir las consecuencias de tus acciones, ¿qué cambiarías?...
Si supieras lo que va a suceder, ¿serías capaz de dar el primer paso?"

lunes, 15 de febrero de 2010

FIN DE LA CARRERA DE FONDO


Hoy acaba la carrera de fondo para este año... y es que el resultado de la segunda prueba de las oposiciones no salió bien.


En fin, algunos me dijeron que no pasa nada, que el año que viene más, que todo lo que me ha estado pasando me tenía que pasar factura por algun lado, que hice todo lo que pude, que me esforcé en medio de un torbellino de situaciones, mi familia está orgullosa con lo que hice, que nunca se sabe lo que es mejor porque puede que ahora encuentre un trabajo...


A todos ellos, les digo, que tienen razón, que me fastidia, pues sí, la verdad, porque después de casi un año de esfuerzo... pero bueno, todo es experiencia, no? todo sirve para algo. Ahora ya se lo que son unas oposiciones, ya se como estudiar todo ese temario... ¡El año que viene más!
La verdad es que yo lo intenté con fuerzas y hice lo que pude, y solo por eso, estoy contenta conmigo misma.

Y lo más importante para mí, me probé a mi misma, se que es algo que se puede aprobar y se que soy capaz de sacar fuerzas en medio de la desgana. Y eso me ayudará a encontrarme un poquito más.

¿Y ahora que? Por el momento, ahora tengo tiempo para retomar mis retos y para intentar algunos otros nuevos. A lanzarme de nuevo al mundo de la busqueda de empleo, aunque la cosa esté complicada, hay que luchar cada día, si no pra una cosa, pues para otra. Lo importante es no decaer.

jueves, 4 de febrero de 2010

MADRID, FEBRERO DE 2010


Bueno, bueno... Ya he vuelto de Madrid, esta semana ha sido un tanto movidita, tanto ir y venir con el tren, jueves a Madrid, viernes a Albacete, domingo a Valencia, martes a Madrid de nuevo y de vuelta a Valencia, miercoles a Oliva...
Hoy es juves, pero el mareo que tengo en la cabeza es increíble... engo que hacer cosas para mañana, pero la verdad es que ya no se ni que cosas son las que debería mirarme, los viajecitos me han dejado fuera de orbita...
Así que creo que ha llegado el momento de retomar alguno de mis retos: nadar, pasear... la bici espero que pronto haga un poquito mejor tiempo y pueda abrigarme e irme también.


En cuanto a mi paso por Madrid, el viernes salí contenta del examen, la verdad, y la lectura del martes, creo que fue bien. De todos modos, yo no quiero confiarme, porque ahora no se trata de hacerlo bien, sino que se trata de estar entre los mejores, si no, te quedas fuera de la selección. No depende de lo que hagas tu, sino de si al tribunal le gusta como lo escribiste, si lo lees tranquilamente de modo que se entienda, de que temas escribieron el resto de aspirantes, de como lo hicieron... así que he decidido no pensarlo más: cuando las cosas no dependen solo de tí mismo, calentarte la cabeza es una pérdida de tiempo... y la cosa no está para andar perdiéndolo, yo hice lo que pude, y estoy contenta con mi actuación, que al final de todo es lo que importa, estar a gusto contigo mismo y con tus acciones.

Respecto a las pocas experiencias extra-academicas que viví en la capital, estuve en el centro, en el mismo Paseo del Prado, justo por la zona del jardín botánico y del Museo de Prado, ya que el Ministerio de Sanidad y Política Social (donde hice los examenes) está por esa zona.

Para empezar, la estación de Atocha me pareció un caos, millones de personas de un lado para otro y ningún banco por la zona central donde poder sentarte tranquilamente mientras esperas tu tren. Unicamente habia alguno que otro por los andenes, pero si entras en esa zona ya no puedes salir, ¿y si quieres ir al baño por ejemplo? te aguantas o te lo haces encima, porque resulta que estabas sentado y los baños estan fuera de la zona de los bancos.

De la gente con la que me crucé por allí, la verdad es que la mayoría no eran españoles, y todos, absolutamente todos, iban corriendo, dando empujones... y esto mismo ocurre en muchas otras ciudades de España. Visto lo visto, no me extraña que todos acabemos con estrés, depresiones, ansiedad y muchas otras cosas... ¡ni si quiera los abuelitos iban paseando tranquilamente!.
La verdad es que puede estar bien, sí, tienes de todo en una misma ciudad, pero ¿a que precio? yo creo que mi salud se veria afectada con tanta carrera y tanto humo de coches y autobuses.

En fin, nunca antes he estado en Madrid, pero creo que a este paso le voy a coger manía a la ciudad, ¿porque a la gente le gusta tanto vivir con tanto movimiento?

miércoles, 27 de enero de 2010

ES EL VIENTO

Bueno, está canción se la quería dedicar a mi padre, porque le echo de menos, así que ¡va para tí!

miércoles, 20 de enero de 2010

PENSAMIENTO


Yo hago lo mio y tu haces lo tuyo.

No estoy en este mundo para colmar tus expectativas,
y tu no estas en este mundo para colmar las mias.

Tú eres tú y yo soy yo.

Y si por casualidad nos encontramos, es hermoso.
Si no, no puede remediarse.

miércoles, 13 de enero de 2010

29 DE ENERO DE 2010


Y por fin.... después de 1 mes y medio desde que hice el primer examen, hoy llegó la nota y la convocatoria del segundo.
El 29 de enero de 2010 a las 16:00 horas, me enfrentaré a los folios con el fin de hacer un buen resumen, espero con estupendos resultados.

La verdad es que me sorprendió que pasaran 39 personas de casi 400 que eramos en el primer examen, esperaba más afluencia al que me espera dentro de dos semanitas... pero mirandolo por otro lado, mucho mejor así, menos competencia. Y es que, no nos olvidemos, esto es una especie de "competición", una de tantas que hacemos en la vida.

Respecto a lo que siento en estos momentos, pues tengo un cumulo raro de sensaciones. Por un lado la alegria de haber pasado el primer examen, me siento orgullosa de mi misma. Por otro lado, siento nervios, y es que ya no queda nada, ya se que esperaba que fuera hacia esas fechas, pero ahora que ya lo se seguro, pues me entraron los nervios. También me siento trsite, melancolica todavia... Además, ahora estoy más susceptible si cabe, entre el estar en casa estudiando y hacer poca cosa más, pues empeora todo lo que veo.

Sí, la verdad es que tengo mis retos abandonados, ni bici, ni piscina, ¡¡¡incluso ni si quiera dibujos!!!, pero es que siento que me falta tiempo, así que se quedaron en stand by, que no en stop... Espero poder recuperarlos pronto.

domingo, 10 de enero de 2010

CAMBIOS DE HUMOR


Mis pensamientos siguen estando algo apartados, pues ahora estoy intentando estudiar...
Por el momento, me descentro bastante, la verdad. Me tomé unos dias de descanso tras el primer examen de las oposiciones y ha sido desde entonces cuando mi cabeza ha empezado a pensar más todo lo ocurrido con mi padre y con mi abuela... así que mi cabeza va a 3000 por hora al respecto.

En estos días, la verdad he hecho poca cosa, entre el poco tiempo libre y el mal tiempo, no ha apetecido hacer mucha cosa.

La única novedad ha sido que el dia 5 de enero estuve vendiendo roscones de reyes... lo pasé genial, la verdad, pero me cansé mucho.

En ese día me di cuenta de lo muy pesado que podemos ser los compradores cuando queremos algo. Está claro, que queremos ser atendidos muy rápido y que si no es así, nos podemos impacientar. Pero también hay que entender que son dias con mucho jaleo y mucha gente, y que las cosas se han de hacer una detrás de otra, no se pueden hacer todas a la vez.
Es curioso como muchas personas parece en esos momentos que tienen doble personalidad, pues pasan de ser amables a ser impacientes, nerviosos, irritantes, e incluso maleducados y faltos al respeto. y una teniendo que callar, aguantar y callar... Señores, pçonganse ustedes delante de 20 personas pidiendo las cosas a la vez y queriendolo todo para ayer... seguro que la próxima vez se lo pensarían dos veces antes de meterse con nadie.